‘Gezinshuizen hebben écht de toekomst’

Palma komt op woongroepen en in gezinshuizen. Ze adviseert en ondersteunt de begeleiding. Als je het aan Palma vraagt is het antwoord simpel: gezinshuizen hebben écht de toekomst. 

“Eens in de paar weken bezoek ik het gezinshuis in Hardinxveld-Giessendam. Dorienke staat hier aan het roer en het is ongelooflijk om te zien met hoeveel liefde en toewijding zij de vijf kinderen een warm, veilig thuis biedt. Gewoon, in haar eigen woning. 



Sinds kort woont er een nieuw meisje in het gezin. Net als de meeste andere kinderen die in dit soort huizen komen te wonen, was zij van pleeggezin naar pleeggezin gegaan. Maar er was ‘meer’ nodig bij dit getraumatiseerde meisje. Daarom is een gezinshuis de uitkomst; daar woont en werkt een zorgprofessional en geen vrijwillige pleegouder. 

Contact met de kinderen en met de begeleiders

Als ik hier kom, probeer ik ongedwongen één op één tijd met de kinderen te hebben. Dan eens lego’en met die, of de hond uitlaten met die. Door op hun leefwereld aan te sluiten, probeer ik contact te leggen. Ik ben bij de teamvergaderingen en bij de evaluaties van de zorgplannen en ik denk mee over de begeleiding. Indien nodig kan ik diagnostisch onderzoek doen, maar vaak is mijn rol ook puur ondersteunend en adviserend.

Een stabiele gezinssituatie

Gezinshuizen hebben écht de toekomst als je het mij vraagt. Een stabiele gezinssituatie is zo helend en geeft een kind een basisgevoel van veiligheid waarin hij of zij kan leren en opgroeien. Dat de gezinshuisouder een zorgopleiding heeft, maakt het mogelijk dat er ook voor wat complexere kinderen een goed plekje is. Ik zie kinderen hier echt opbloeien! Op een woongroep is er natuurlijk ook zorg en aandacht, maar daar heb je toch te maken met wisselende begeleiding en het ‘gewone leven’ leven is dan wat lastiger. Hier draaien de kinderen mee in een gezin. 

Hij hoorde ergens bij

Ik vergeet nooit dat verhaal van een klein jongetje dat door jeugdzorg uit huis geplaatst was. Hij woonde al een tijdje in een gezinshuis toen zijn vader zei hem niet meer als zoon te willen. Onvoorstelbaar natuurlijk. De gezinshuisouders zeiden toen; ‘wil je onze achternaam lenen voor een poosje?’ Dat wilde hij heel graag. Dat vond ik zo mooi. Hij mocht er zijn, hij hoorde ergens bij. Dat is volgens mij de echte kracht van gezinshuizen. Ik vind het geweldig dat ik daaraan bij mag dragen.”