‘Ik doe dit werk echt met mijn hart’

Altijd als Ellen op haar werk op een woonvorm voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel is, legt ze haar ziel en zaligheid erin. “Ik probeer de bewoners te behandelen zoals ik zelf behandeld zou willen worden als ik in die situatie terechtkom: met mijn hart.”

“Natuurlijk is de situatie van onze bewoners heftig, maar dat betekent niet dat er niet veel gelachen wordt. Het is bewonderenswaardig hoe veel humor en plezier de bewoners hebben.

Geen vraag te gek

De mensen die hier wonen zijn tussen de 18 en 65 jaar oud. Ze hebben hersenletsel door een ziekte of ongeluk. Wij helpen hen op alle gebieden die belangrijk zijn in het leven: gezondheid, geloof, seksualiteit, financiën… Geen vraag is te gek, is ons motto. Maar dat betekent niet dat we alles van hen overnemen, wat ze zelf kunnen, moeten ze zelf doen. Ook als dat moeizamer gaat dan bij jou of mij. We zorgen met de handen op de rug.

We proberen ook altijd te achterhalen waarom iemand wat vraagt. Waarom heeft iemand bijvoorbeeld geen zin in dagbesteding?

Leven voor letsel

Er is voor onze bewoners echt een leven van voor het letsel en een leven van daarna. Dat leven ervoor is net zo belangrijk voor ons als dat leven erna. Was iemand bijvoorbeeld heel erg creatief, maar heeft hij een eenzijdige verlamming? Dan kijken we hoe we zijn creativiteit toch kunnen stimuleren.

Ik besef altijd dat de dingen die onze bewoners zijn overkomen, ook mij kunnen overkomen. Hoe zou ik dan behandeld willen worden? Zo probeer ik ook de bewoners te behandelen: met mijn hart.

Wintersportweekend

Geen dag is hetzelfde. Zo hebben we laatst een wintersportweekend gehad. Toen hebben we alles versierd en aten we kaasfondue en apfelstrudel. Dat vonden onze bewoners geweldig. En een andere dag zijn we weer samen met de politie op zoek naar een bewoner die met de trein is vertrokken.  

Ik heb op meerdere gebieden in de zorg gewerkt, maar dit vind ik het leukst. Ik doe dit werk nu 18 jaar, en zie me dit zeker nog heel lang blijven doen.”